Dit is een topic van De Praktische Boeddha, de eigenzinnige “gids voor een goed leven”. De Praktische Boeddha gidst je door zowel grote levensvragen,: hoe je kan omgaan met en nadenken over: “moeder waarom leven wij? “is geld werkelijk zo belangrijk?”, “bestaat de hemel, wat is Nirwana?” of dagdagelijkse bekommernissen : “mogen we nu eigenlijk dieren doden of niet?” of “ambitieus zijn zonder er zenuwen van te krijgen :)” Hier volgt een bezinning over de topic “Dieren doden”.

klik op deze link als je een overzicht van de topics wil of de algemene filosofie over “De Praktische Boeddha” http://www.geertfiers.com/index.php/2013/09/21/de-praktische-boeddha-the-practical-buddha/

Laat mij u even de volgende scène schetsen : ik heb damherten, ook wel bambi’s genoemd, van 15 tot 25. Die kweken zeer goed dus laat ik elk jaar een “specialist” komen om er een aantal uit te halen, hij maakt me wijs dat ze dan naar Portugal verhuizen, maar ik heb geen idee wat er mee gebeurt. Dit jaar kwam hij ze iets te vroeg halen, in september, hij kon de jongste niet meenemen omdat die nog aan ‘t zogen zijn.

Nu moet je weten dat melklammetjes van geiten of herten dikwijls als een delicatesse worden geserveerd; dus stel ik de vraag : zouden we die drie kleintjes nu niet laten schieten, slachten en opeten. Om het aanschouwelijk te maken heb je er hier een foto bij van toen het eerste pas geboren was.

Mijn oudste dochter Elise, die geen vlees eet :”dat kost u zeker 60 karmapunten per bambi” of “minstens drie maanden oude vrouwtjes over ‘t straat helpen”. Ok, ik zit hier dus met een dilemma, zoals de meesten onder ons eet ik graag vlees zij het met mate omdat teveel niet gezond is. “Verwerkt” vlees kopen is één ding, maar een dier slachten dat je op de wereld hebt zien komen en rondhuppelen is van een andere orde, vroeger gaven we ze zelfs een naam. Toch maakt het vanuit moraliteitsoverwegingen geen enkel verschil : je doodt levende wezens om jezelf te voeden, terwijl dat strikt technisch niet nodig is.  Dieren kennen ook angst, als ze mijn bambi’s komen halen dan hoor je ze brullen en stampen en ik denk dat ik de angst in hun ogen zie – ik denk dat – maar het kan ook mijn geprojecteerd gevoel zijn. Voelen die moederherten iets als je hun kleintjes afneemt om ze op te eten : ik weet het niet!

Laten we eerst eens een tussenpad bewandelen : “mogen we dieren doden”? Mijn antwoord is volmondig ja! Als je ervoor staat dat je geen levende wezens mag doden getuig je van een onwaarschijnlijke naïviteit en ben je selectief verontwaardigd, of ga je die muggen die je dan ganse nacht steken en jeuk geven gewoon hun gang laten doen. Of is een mug geen dier? Het probleem van onze selectieve verontwaardiging is dat we meestal opkomen voor dieren die vrij dicht bij ons aanleunen, een hoge aaibaarheidsfactor hebben (panda’s?) of mooi of bijzonder zijn om naar te kijken. Konijntjes in je tuin zijn misschien mooi om naar te kijken, maar als ze er in te groten getale zijn dan kan je niet meer wandelen zonder je voeten te breken en wordt je moestuintje vakkundig gedecimeerd; tus toch maar die schattige beestjes vermoorden omdat ze in de weg lopen? De praktische Boeddha zegt hier zonder terughoudendheid : ja, vernietigen die konijnen, maar in de praktijk lijkt niet zo eenvoudig te zijn, dit brengt de stand in de wedstrijd Konijnen tegen de Praktische Boeddha op 5-1. Het was lang 5-0 tot ik de jagers die ik elk jaar op mijn pad tegenkom gevraagd heb om er wat te komen schieten. 7 exemplaren hadden ze er op hun geweten, mooi op rijtje, samen met een Patrijs en Fazant die ik cadeau kreeg om hen in mijn tuin te laten jagen en (slik) : “een vos”.

Ik ben hier ondertussen al verschillende zaken door mekaar aan het haspelen:

1. Mogen we dieren doden?

2. Mogen we ze kweken en doden voor eigen voeding?

3. Mogen we dieren kweken en doden voor onze eigen kleding.

4. Mogen we ze doden voor ons entertainment – zoals in het voorbeeld van de jagers.

In alle vier van de gevallen moet ik ja zeggen, hoewel je me hoort twijfelen, maar de pragmaticus in mij komt boven. Dieren kweken voor onze voeding terwijl er alternatieven zijn wringt, maar het wringt niet genoeg : dus ja, doen! Maar met dien verstande : maak dat hun lijden tot een minimum beperkt blijft.

De kleding is een gevoelig punt, persoonlijk ben ik tegen het kweken van nertsen voor de mantels; ik vind het ook ongehoord dat je kleine zeehondjes doodknuppelt; zoals je ziet de pragmaticus in mij is niet verstoken van al de voorspelbare, bespeelbare gevoelens die ik hier in mijn teksten aanhaal, maar dan ook enkel omdat ik pragmatisch ben : buiten de nertskwekers heeft er niemand echt baat met nertsen mantels. De regel om onnodig lijden te vermijden is in dit geval niet nageleefd. Toch dieren voor mijn kleding? Jawel? Ik draag leren schoenen. Maar hier vergoelijkt door het feit dat die kalveren die hiervoor stierven reeds voor mijn voedingsbehoeften gesneuveld waren.

Jagen kan ook voor mij als de geschoten dieren voor overlast zorgen of als ze kunnen dienen voor onze voeding. Maar wat dan met de vos? Moeilijke. Mijn buur, boer André zal zeggen dat ze zijn kippen doodbijten, de jagers zullen zeggen dat ze de boer helpen; ik ben er niet uit, ik denk dat hen dit jaar zal vragen om de vos niet te schieten, want er zit wel degelijk een roedel vossen ergens in de tuin of die van de buren.

Dieren mogen dus gedood worden voor onze consumptie (eten, kleren); maar we moeten de discussie blijvend openhouden, de pressiegroepen die bepaalde dieren beschermen zorgen af en toe ook voor het nodige onheil :

- aan onze kust zitten gewoon teveel meeuwen, ik begrijp hun obsessie niet om ervoor te zorgen dat er nog meer zijn of zelfs dat de populatie in stand wordengehouden

- kraaien zijn een beschermde soort, je mag ze als je een veelheid aan regeltjes respecteert wel “bestrijden”; toch merk ik dat de “bescherming ervoor zorgt dat je wel heel kraaien te zien krijgt maar veel minder zangvogels : wee ook voorzichtig in uw beschermingsgedrag

Ik heb respect voor de “beschermers” van dieren als ze dat met de nodige consideratie doen; als ze absoluut worden zijn het gewoon simpele zielen. Iemand die zegt dat hij nooit een dier zal doden moet me dan eens uitleggen hoe hij een mierennest zal aanpakken als die in zijn huis voorkomt.

Maar ik herhaal als conclusie : vermijd onnodig leed, laat dieren niet afzien, elk dier dat je levend slacht voelt wellicht dezelfde angst als wijzelf net voor het de keel overgesneden wordt.

Het soort dieren dat we mogen kweken en doden voor onze consumptie is ook cultureel bepaald, de Islam en het Jodendom vereisen dat je geen varkensvlees eet omdat het onrein is; honden eten roept in de meeste Westerse landen een grote walging op, in Aziatische landen brengt dat minder weerstand teweeg. Onderstaande foto heb ik genomen op een marktje in Vietnam, toen ik Tan, mijn gids, erover aansprak vertelde hij me dat de Vietnamezen alles op vier poten eten en ja, hij had zelf ook nog hond gegeten vroeger. Het smaakt naar geit volgens hem, maar dan sterker, ik heb het niet geprobeerd. Als je onderstaande foto aanstootgevend vindt, wat denk je dan van de varkenskoppen die bij acties van de kwekers op straat gegooid worden? Tan was overigens zelf gestopt met hond te eten toen hij er twee als huisdier nam.