In september had ik het genoegen om opnieuw mijn collega’s van 45 landen te ontmoeten, altijd indrukwekkend. Als Belg vertegenwoordig ik daar een landje dat kleiner is dan veel collega’s uit steden zoals Moskou, Shangai of Delhi. In 2010 en 2011 was ik Geert, de man van het land zonder regering. Ik moest de goedbedoelde opmerkingen “you have government by now Geert” of “you’re beating Irak on this one! :)” gedwee aanhoren. Tegelijk stond men ervan te kijken hoe goed het wel in België ging zonder regering :). Qua diverstiteit stelt zo’n meeting wel iets voor : tussen Tim, Kirk en Chuck, stand-up American guys langs de ene zijde, die met grote ogen kijken als ik hen vertel dat indien de Europeanen op Obama mochten stemmen, hij 90% van de stemmen zou halen en aan de andere zijde Michaël van Moskou , neen Geert hou u in, begin niet over Pussy Riot, ik heb me kunnen inhouden. Naast reuzen Achim von Stutgart en Chuck from Ohio ben ik een klein gastje met mijn meter 83; naast Jo lee an Chong Lian “don’t mess with me because I was a weapons expert in the military” van Singapore ben ik dan weer een reus. Ik vond het ook super om de Belgische verzetsheld uit te hangen tegen Stefan von Hamburg die me wist te vertellen dat hij 10 jaar kapitein bij de Luftwaffe was. Met mijn slecht karakter geraak ik er toch iedere keer mee weg dat ik altijd over de Oorlog begin tegen mijn Duitse vrienden en toch maar stoefen dat wij die gewonnen hebben; hun repliek : “hoelang hebben we er weeral over gedaan om België in te nemen Geert?:)” Na gutt ja, Ich halte schon meiner maul darüber :). Met Normand van Quebec ben ik overeengekomen dat wij beiden de morele wijsheid van de wereld in pacht hebben, wij denken over de grote levensvragen net hetzelfde. De meest gevatte van de bende is ongetwijfeld Murad van Karachi; ik heb nog samen met hem in een bar in Bangkok Stairway to Heaven staan zingen terwijl mijn dochter Elise de motieven van de Katois aan ‘t achterhalen was. Murad is uitermate intelligent en zo grappig dat hij zijn eigen televisieshow verdient, wat hij ook van plan is te realiseren :). Toen ik Murad leerde kennen een paar jaar geleden heb ik hem bekend dat mijn kat Mohammedje of “litte Muhammed” heet, “if you come to Karachi we would bomb you for that, and I am not joking”; het is niet makkelijk om te weten of Murad met je voeten aan ‘t rammelen is of het meent, maar ditmaal klonk hij toch serieus. In Milaan dit jaar was zijn heel charmante en intelligente vrouw Baneen mee, een heel aangename ontmoeting, van de zogezegde dominantie van de man in Pakistan was hier alvast niets te merken tegen haar zweeg ik over mijn kat :). Ik zou echt wel graag eens Karachi bezoeken , maar dat is toch niet zonder risico. Dit was het antwoord van Murad op mijn bevestiging dat ik hem wil gaan opzoeken : “Dear geert
We would be so glad to see you here, just don’t tell anyone about your cat and all will be fine.” Zou ik nu nog durven aanzetten? Ik beloof alvast dat mijn volgende kat Muezza heet!