Empty beauty – mooie leegte

Pin It

Ik heb een excuus om s’ avonds alleen uit te eten; ik heb zelfs er zelfs verschillende, maar die doen er eigenlijk niet toe. Ik begin er mezelf op te betrappen dat ik er gewoon van geniet. Maandag in de Rubens aan de kust – hyperklassiek interieur, ik zit op bruinrode stoelen te kijken en ramen die vaagweg de zee suggereren. Dinsdag, bediend door de immer vriendelijke Rutger in “The Beach”- ik oefen op de “u”, die spreek je niet uit op zijn Vlaams als “Ue” maar eerder iets tussen “e” en “u” wat veel mooier is. Prachtig die lege zaal waar het in de zomer anders zo’n drukte is – ik kijk op een donkere bank en geniet ervan – van de mooie rechthoekige lichten, van het mooie lege interieur. Plots komen er meer mensen binnen, ondertusssen zitten er acht gasten, mijn pret is over. … dus ik heb me zelf betrapt op het feit dat ik dit leuk vind, op mijn eentje gaan eten – meelijwekkende blikken ondergaan … ik begin me ondertussen als een karakter uit een boek van Paul Auster te voelen. Zoals die kerel die in “the music of chance” ganse avonden en dagen rondrijdt van “turnpike” tot “tunrpike” – want dat doe ik nu ook de laatste dagen : rijden in de mist – anderhalf uur van Gent naar de kust – zonder te draaien op de “turnpikes”. Mijn excuus : heel doorzichtig : mijn klein Eliske van 18 ligt in ‘t UZ in Gent en ik ben liever alleen s’avonds; nog eentje : als ik inga op diner-voorstellen of er zelf orginaniseer vermoei ik me mezelf danig omdat ik constant aan ‘t woord ben … een mening over de “toestand” aan ‘t verdedigen … ik kan niet gewoon dineren en braaf zitten luisteren : “I have my arguments, can’t help it”.

Ondertussen heb ik genoten van de sfeerbeelden van de” bijna lege ruimtes – leeg in vergelijking met de drukte waar ze voor staan. Morgen terug naar de “tunrpikes in the mist” en een Eliseke die sterk blijft.

4 thoughts on “Empty beauty – mooie leegte”

Leeuwinnen en de onvoorwaardelijke bescherming van hun welpen. Hoeveel energie hun opvoeding alleen al niet vraagt, is niet te onderschatten. Dan komen ze geregeld in de problemen, waarbij moeder leeuw weer komt aandraven om ze op hun donder te geven. Onvoorwaardelijk, wat houdt dat eigenlijk in?… Encyclopedia: zonder bedenking of aarzeling, absoluut. Absoluut. Een woord dat alles omschrijft wat er gezegd moet worden, tot in het oneindige. Zonder voorwaarden. Zoals moeder leeuw. Onvoorwaardelijke bescherming van een moeder heeft dus geen uitleg nodig. Maar waar past vader leeuw dan in het plaatje? Does he care anyway? Het grootste deel van de tijd ligt hij op een heuvel. Altijd ver weg van zijn troep, maar altijd dicht genoeg om te beschermen – als hij daar zin in heeft- en alles nauwgezet in oog te houden. Zijn heuvel, omdat die heuvel het meeste gras heeft, het beste uitzicht geeft over de slabakkende manier waarop zijn horde leeuwinnen naar hem kijken. Weeral jagen voor die luiaard. Doel van kinderen volgens hem: zijn sterke karakteristieken doorgeven aan de volgende generatie, het sterke ras voorbrengen. Volmaaktheid creëren. Maar heeft hij enige liefde voor die wezentjes? Nee, survival of the fittest is prioritair. En het koninkrijk moet gedomineerd worden, dus sorry vrouwtjes, manlief geeft geen moer om de kids. Ik zou maar al te graag over de leeuw verder gaan en over hoe de natuur op zijn puurst in elkaar zit. Man aan de top, heuvel. Vrouw zorgt voor de kids. Maar koning leeuw moet plaats ruimen voor Geert Fiers, man op de heuvel. Altijd ver weg, in deze context is ver weg relatief. Knokke amper 40 min verwijderd van waar ik mij nu bevind. De verlaten en gure badstad – Nu slechts nog een verlepte bloem vergeleken met wat het iedere zomer is , Aards paradijs, hét St.-Tropez bij de deur voor wie geld genoeg heeft maar te druk bezig is met de kraag van zijn hemd recht te zetten voor de spiegel om erop uit te trekken met zijn verklede marmot ( chihuahua heten ze dat dan) en samen met zijn hoogstwaarschijnlijk 20 jaar jongere pop op de Place m’a- tu vu een arme rosé voor die schandalige prijs te gaan drinken , ipv zijn nieuwe Porsche te gaan showen in het toch iets verdere Frankrijk- . Ik en Geert Fiers delen blijkbaar toch een passie in het zoeken naar hoe onze vaste stek ,sinds 17 jaar, te verfoeilijken, op een beschaafde manier weliswaar . Dus zoals ik al zei altijd ver weg in zijn zetel liggend, aan zijn geïmproviseerde bureau puffend de boekhouding checken, maar nooit ver weg genoeg en altijd tijd genoeg om zijn gezinnetje in het oog te houden. Niet enkel zijn gezin. Ook bouwwerken die in zijn territorium plaatsvinden, moeten gecoördineerd worden. Die kloten hebben er het dak nog altijd niet opgelegd. Maar ik wil het hier ook niet over bouwwerken hebben, dat is mij vreemd. Ik wil het hebben over hetgene waarin Geert Fiers toch verschilt met koning leeuw, al zou die titel hem op sommige vlakken soms niet misstaan, ik verwijs hier bij naar zijn cohorte die op bevelen van hun Führer in hartje Deinze op hem staan te wachten. Ik ga ook niet verder op deze gelijkenissen met een koning, neen, ik wil Geert Fiers liever op een andere manier flatteren. Aangezien deze vader leeuw een grote voorliefde heeft voor bloggen, en er ook een aardig kunstje van gemaakt heeft. Hoop ik met mijn poging tot iets deftigs neer te schrijven toch eens een wederdienst te bewijzen. Want niets, lezers van dit blog bericht, hoera voor mezelf als ik lezers heb, is wat het lijkt. Geert Fiers is een man , vader , speciaal geval, … die vele mensen niet kunnen vatten volgens mij , ik vat hem ook het meeste van de tijd niet ? Maar wat ik wil uitklaren is dat wanneer je het minst verwacht, iemand als hij zo iets speciaals kan doen, dat mooier is dan ieder cadeau, compliment, appreciatie dat een mens heeft gehad. Ja zelfs in mijn 18 jarige leven. Wanneer je Geert Fiers zijn oprechte aandacht getrokken hebt zoals een leeuw die op zijn prooi heeft, laat hij het niet meer los. Ik kan eerlijk zeggen dat ik vaak niet overeen kwam met hem. En ik dacht dat het feit dat we samen het avontuur van ons leven zouden beleven in Patpong, de hoerenstraat van Bangkok en India alles zou veranderen. We kwamen overeen en het was de reis van mijn leven. Ik kon door hem dingen zien die de meesten die ik ken niet eens zullen zien. Maar was het de reis om mijn vader echt te leren kennen?… moeilijk, eerder een versterking van het vertrouwen en collegialiteit tussen vader en dochter. Ik kan niet zeggen dat ik tot Geert Fiers heb kunnen doordringen, hem heb kunnen determineren, maar dat was ook niet nodig. Hij is mijn vader en ook kinderen koesteren onvoorwaardelijke liefde voor hun ouders. Ik kan wel met oprechtheid zeggen dat die onvoorwaardelijkheid voor mij meer dan absoluut , zelfs tot in het oneindige is geworden. Want wat Geert Fiers voor mij heeft betekent de afgelopen weken, dat is grootser dan een koning. Niemand kan met zo een bezorgdheid, op zijn manier, zoveel aan één iemand bieden. En dat is voor mij absoluutheid die enkel iemand als Geert Fiers je kan geven. Ik kan nu zeggen dat ik mijn papa, Geert Fiers heb leren kennen. En dat is pas iemand waarop de koning op zijn heuvel niet jaloers op mag maar MOET zijn.