Een doordeweekse dag tijdens de nazomer in Knokke : grijs en gebogen, sukkelend, limpend, ondersteunend, nimmer fier rechtop. Het aantal hulpmiddelen om zich voetstaps voort te bewegen is niet te overzien : een stok is nog het minste, een looprek hier een elektrische rolstoel met een stuur … De mannen zijn grauw, uitgezakt; de vrouwen verwelkte bloemen.

De kust tijdens de week is een voorproef van de vergrijzing van de bevolking, en het is een droevige bedoening. Enkel als er een kleinkind aan de hand loopt zie ik een beetje zon, maar niet genoeg om het spook van de aftakeling te verbergen.

Wat een verschil met het bruisende van een studentenstad als Gent in het begin van het academiejaar, daar zie je de plannen, hoop en toekomst op de gezichten en in het snelle fietsen.

Ik hou eigenlijk wel van de nazomer aan de kust, maar zonder jonge mensen maakt het mij ook wat droef.