September 2008
Het is in deze periode drie jaar geleden dat mijn moeder haar laatste levensdagen doorworstelde. Mijn nostalgische kant stuurt me dan naar Kleit waar ze begraven is samen met mijn papa, alle twee veel te vroeg gestorven. Ik passeer eerst het huis van mama, verkocht … dat had ik nooit kunnen denken vroeger, mijn grootvader heeft het nog laten bouwen, ik heb er mijn kinderjaren doorgebracht. Rondlopen in mijn geboortedorp geeft me op één uur zoveel indrukken uit het verleden die me weemoedig maken. Ik laat het me overkomen, ik scoor niet goed als Boedhist vandaag, die filosofie zegt dat we enkel in het nu leven. Wel ik leef heel hard in het nu, maar ik mijmer graag over vroeger en droom graag over morgen, dat maakt me completer. … Na het huis gepasseerd te zijn ga ik naar het oude kerkhof van Kleit, hier liggen mijn grootvader en grootmoeder, veel graven zijn verdwenen. Ik stop ook bij het graf van Filip, overleden na een brommerongeluk toen hij negentien was; ‘t was zo een figuur in wording – hij is nooit meer geworden dan een jongen van 19. Ik stap ook even de kerk binnen, ze is leeg – het is hier zo stil – tot mijn 18 was dat het centrale punt, we moesten allemaal naar de mis. Ik ben ongelovig – God bestaat in de hoofden van de mensen, de mens heeft hem uitgevonden en niet omgekeerd. Maar ik kijk gelouterd terug, de kerk had een grote structurende kracht op een dorp. En in de periode dat ik tiener was, was dat eigenlijk goed, het was de beste periode voor de kerk, ze was niet meer versmachtend : we geloofden niet meer maar droegen wel nog de waarden mee en ze bracht ons samen. Ik ga verder naar het “nieuwe kerkhof”, hier is mijn moeder straks drie jaar begraven, ik vind het nog altijd onwezenlijk; samen met mijn vader – die ligt er straks 30 jaar. Ik loop rond en passeer het graf van Lut, gestorven in 92, verongelukt, mooie bloem. Ze was de vriendin geweest van twee van mijn beste maten. Ik zie ze nog bij ons thuis komen als 14 jarige, altijd lachend. Ze is verdwenen. Iedereen en alles verdwijnt, dat is gewoon zo, we kunnen dat alleen aanvaarden, niets meer. Op de parking rijdt Johan in zijn elektrische stoel, hij heeft al gans zijn leven een spierziekte, hij was mijn overbuur, een jaar of tien ouder dan mezelf. Ik denk niet dat ik ooit tegen hem gesproken heb. Ik vraag hem of hij me nog kent, hij knippert even, ja zeker, hij heeft zelfs gehoord waar ik nu woon. Hij woont nog steeds op dezelfde plaats, hij is gebleven, er is veel veranderd in de straat zegt hij. Tom en Valerie wonen nu in het huis dat van mama, papa, mémé en pépé is geweest. Zij geven er nu een andere zin aan, hun verhaal, ik hoop dat ze er even veel levenspezier en mooie momenten mogen hebben als wij dat hadden. Normaal gezien zou een koele kikker als ik er niets om geven wie een huis koopt van mij, enkel de prijs telt; in dit geval voel ik me goed dat zij het geworden zijn. Ik vertrek uit het dorp van verdwenen mensen en dingen uit mijn leven, ik ben ook allang bezig met een ander verhaal te schrijven.
Oude zak, koele kikker, geld telt? Façade, mijn beste. We kijken erdoor hoor! Zo goed ken ik je nu ook weer niet, maar dit stukje geeft mijn ‘gutfeeling’ gelijk. Gelukkig maar weer…
Oude zak, koele kikker, geld telt? Wel ja, waarom niet? Maar ondertussen stel je wel een aantal mensen tewerk en help je bedrijven met een goede service. ‘t Is een kwestie van perspectief.
Trouwens: Andere verhalen steunen altijd op fundamenten…
(jaja, ik word ook oud, als ik zo begin te predikken).
Mij verwondert deze melancholische reactie niet van jou. Je bent pas echt iemand als je weet waar je roots zitten en hoe de levenslijn je gebracht hebben tot wat je vandaag bent. Niemand doet smalend over zijn verleden, zij zijn de bouwstenen van uw heden en het fundament voor je toekomst. Ik herken veel respect voor je ouders en dat gevoel overvalt mij ook nog vaak, zelfs al is mijn vader (63j) al 18j weg en mijn moeder (67) al 3,5j geleden. Voor mij was het een shock te horen dat ze voor stervensbegeleiding heeft gekozen, mens, hoe kan je dat bij volle bewustzijn een injectie zien geven waarvan je weet dat je 2 minuten later dood bent. Mijn moeder wou heengaan zoals ze 67 jaar had geleefd, als een “dame”. Men kan haar dat niet kwalijk nemen, dat was haar belangsrijkste laatste wilsbeschikking. Soms stel ik het uit om naar Kleit te gaan, om niet gegrepen te worden door een cocktail van gevoelens, van pijn, triestheid om mensen die we te weinig aandacht gaven, had ik maar dit, had ik maar dat, en het besef dat we al ruim over de helft van ons leven zijn. Stel je voor in 20jaar liggen wij daar misschien ook. Brrrrrr. ik mag er niet aan denken, bijna niet voorstelbaar dat wij beiden met ons gezond libido ooit herfstbladeren zullen worden. Het feestje van de 50-jarigen heeft het effect van een mijlpaal die je bereikt hebt, maar wat is de volgende stap. Ik sta er ook even bij stil en heb al gauw enkele vriendschapsverzoeken via Facebook vastgelegd. Toen we Kleit verlieten was er geen FB, geen SMS, geen GSM, geen internet, zelfs nog geen fax, wel een telex. De telex en het merk Olivetti zijn verdwenen, maar wij zijn er nog. En … ze zijn nog niet van ons vanaf. Zeker niet van mij, ik bruis nog van ambitie. See you later, alligator.
Ik had je tekst over Kleit, over je overleden ouders ,over Lu reeds eerder gelezen via broer Johan en ik moet zeggen het ontroerde mij diep. Ik heb je nooit goed gekend maar wist niet dat ook jij – net als ik trouwens – zo’n nostalgisch type bent.
Ik kijk met plezier terug naar mijn kinderjaren : de warme cécémel aan de kachel in de kleuterklas, pantoffels opgewarmd tijdens de speeltijd…. de gezellige boomgaard met speeltuin… het bezoek van Sinterklaas … een foto op de pony. We waren met kleine dingen tevreden.
Nu worden we overstelpt door luxe en schijnen nooit genoeg te hebben.
Je weet maar hoe gelukkig je bent tot op het moment dat je iemand dierbaars verliest. 15 nov was het 19 jaar geleden dat Lu gestorven is. Die dag blijft mij bij alsof het pas gisteren was.
Ik ben woedend en gelukkig tegelijk. Boos om haar veel te vroeg overlijden (kon ik haar plaats maar innemen dacht ik in het begin ) en gelukkig voor de jaren dat ze mijn kleine, mooie, lieve, ondeugende zus was.
Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik beide ouders nog heb, ook al weet ik dat zij normaal de volgende zullen zijn die ik zal moeten missen.
Nog eens 50 jaar erbij zal niet lukken denk ik… elk jaartje erbij is er 1 gewonnen
Toch zeer herkenbare reacties ! Ik vermoed ongeveer dezelfde leeftijd van de respondenten… Merkwaardig hoe zich rond de 50 (makro) en rond deze periode vh jaar (mikro) een soort opkomende melancholie manifesteert, als een geprogrammeerde chemische reactie in onze hersenen die parallel opduikt met het achteruitgaand (lees)zicht… Ook ik liep dezer dagen op het kerkhof in Latem tussen graf van vader en van zoontje. Toen mijn vader 50 was vond ik hem oud (onze kinderen vinden ons nu dus ook oud ??). 15 jaar later was hij er niet meer. Ik hoop het wat langer te trekken. Vooral vind ik nog steeds de onherroepelijkheid vd dood bijna mensonwaardig (zeker wanneer het geheel onverwacht is zoals toen ons zoontje stierf). En toch is het paradoxaal genoeg eigen aan het ‘leven’.
Intussen trokken de voren vh leven verdere sporen in ons gemoed en dragen wij aan onze leeftijd het paradigma mee van de ‘ervaring’, rust en wijsheid en laten we geleidelijk aan de midlife jaren achter ons. Alhoewel … Zoiets verloopt cyclisch… Ooit vond ik het leven een pletwals die onverbiddellijk verder maalt. Het ene moment is een geliefde er nog. Het andere niet meer. Nooit meer. Nu vind ik dat nog steeds vh leven, maar ik constateerde de onvoorstelbare mentale veerkracht die zich (meestal) bij mensen profileert. Heel hoopgevend is dat. Een wonder beestje, die mens ! Ik neem me, zoals ieder jaar weer op het kerkhof, alvast voor om meer intens vd mooie dingen in het leven te genieten, én van (geliefde) mensen om me heen !
Ik denk dat je laatste zin de essentie samenvat Peter; ik tracht ook zo in ‘t leven te staan, hetlukt dikwijls, maar soms helemaal niet
Heb aangetrouwde familie uit Maldegem : Cools en De Candt. Op een foto van 1912 mbt tot een huwelijksfoto staat : R & J, Fiers photo Kleit…
Betekenen deze zaken enig aanknopingspunt voor u ??
Guy, inderdaad, defotografen waren grootnonkels van mij, vooral Réné was heel actief, heb hen nooit gekend, mijn groottante was getrouwd met een De Candt – Triphon
Dank voor de info, ze helpt mij vooruit !