Ongeveer om de twee jaar komt onze jeugdvriend Lieven van Kleit op bezoek vanuit LA in de VS, onze maat Johan ook van Kleit afkomstig stelde voor om met ons drieën te lunchen op zondag. Het is altijd een filosofisch moment als ik met twee waaghalzen uit mijn kindertijd samenzit; dat waren gasten die met ware doordsverachting omgekeerd op het stuur van hun fiets achteruit durfden te rijden. Het woord bangelijk bestond toen nog niet – en zeker niet in Kleit – anders hadden we het zeker gebruikt. Ik stond erbij en ik keek ernaar, want ik was het soort brave jongen dat nog geen fietsketting kon opleggen. Zoals het mensen van middelbare leeftijd betaamt, staan we er nu vooral naar te kijken hoe snel alles is voorbijgegaan en waar we allemaal in verzeild geraakt zijn. Lieven blijkt zijn huis te zullen verliezen in de “subprime crisis” – de beste bankiers zijn er ginder in geslaagd om niet alleen zichzelf maar ook (honderd)duizenden Amerikanen in de problemen te brengen. En dit is geen uitspraak van een rooie rakker hé : de banken hebben geen boter op hun hoofd in deze zaak, maar gewoon complete botersmelterijen. Onze maat Johan is nu directeur in een “Rust- en Verzorgingstehuis” waar ik zo oneerbiedig naar verwees als: “een “Oud Mannenhuis”". In Kleit was dat de geijkte term voor: een huis waar ouwe mannen zitten en ook wel ouwe vrouwen geduld worden. Maar vandaag mogen we de dingen niet meer bij hun naam noemen. Een vijftig plusser is geen ouwe vent of oud wijf meer, maar een “Medioor”. Wel als ik binnen een jaar of vijf de kaap van vijftig overschrijd noem me dan gerust een “Ouwe Zeikerd” of nog beter “Ouwe Zeeker”. Zo noemden we vijftigplussers toen we klein waren. Mijn vader zaliger zei met een soort gelaten glimlach toen hij veel te jong in een karretje belande : “Geert ik ben nu een “Minder Valied”, Anders Valied bestond nog niet. Hij had er een groot probleem mee dat hij niet meer probleemloos kon stappen, maar geen enkel dat ze hem Minder Valied heetten, hij zag dat zelf ook zo. Trouwens ik blijf het RVT een Oud Mannenhuis heten Johan, dat houdt me scherp. Als het ooit zo ver komt dat ik er in moet, pleeg ik liever zelfmoord. Allez nog maar eens een gelegenheid om mijn politiek incorrect gedrag te etaleren, en dat allemaal als compenstie omdat ik niet achteruit met de fiets durfde te rijden op mijn stuur gezeten.