Ik hecht veel belang aan een stralende glimlach en als ‘t enigszins mogelijk is een tandpasta smile. Dat vraagt natuurlijk een geregeld bezoek aan de tandarts, compleet tegen mijn zin uiteraard. Nu kom ik twintig jaar bij mijn overigens zeer lieve en competente tandartse Mieke, maar toch vind ik dat je sadistische trekjes moet hebben om dat beroep uit te oefenen. Iedere keer als ik haar cabinet binnenstap zie ik dezelfde scène voor ogen uit de film Marathon Man. Dat fragment waar Laurence Olivier als gepensioneerde SS beul op tandartstechnische wijze Dustin Hoffman hoogtepunten op pijnvlak laat beleven. Hij heeft daarvoor een heus koffertje met alle tandartsinstrumenten van die tijd bij zich. En ik zie me dan telkens weer in de rol van Dustin Hoffman. Nu ja om breeduit te kunnen glimlachen heb ik dat ruimschoots over, want een verzorgd gebit is gewoon het eerste wat meehelpt om een goede indruk te maken (wat ben ik toch weer aan ‘t moraliseren).